Dat is snel...

Zo. Wees eerlijk, had jij verwacht dat er zó snel weer een berichtje zou komen? Há, daar had ik je even tuk! Denk ik.

Nu denk jij, lieve, lieve jij, natuurlijk: ‘waar gaat die hippie in hemelsnaam nou over schrijven? Nog maar zo kort geleden een blog, en nu alwéér een blog! Alsof-ze-niets-beters-te-doen-heeft!’.

Maar dan zal ik een geheimpje vertellen! Mijn ouders gingen op 18 maart al weg, en *heel stiekem* heb ik het blog pas bijna een maand later gepost – zoals het hoort he, in Afrika stijl! Maar dat zal jullie vast niet opgevallen zijn, met al die lente die jullie hebben in het Nederland. Jullie zijn – als facebook het goed laat zien – alleen nog maar te vinden op de terrasjes, op het balkon of in de tuin, met die stralende zon. Zo fijn om dat te zien!

Hier gaat het de laatste tijd wat anders. Ik denk dat de zon het heeft gehad met Port Elizabeth, en heeft besloten meer jullie kant op te komen. Op zich valt hier niet heel veel tegen in te brengen, vooral niet na ongeveer 7 maanden bijna non-stop zon bij mij en bij jullie ongeveer 7 maanden bijna non-stop regen.  Eerlijk zullen we alles delen, zullen we dan maar zeggen?

Wat ik nu ook nog eerlijk met jullie wil delen, zijn mijn ervaringen op Vortex, afgelopen Pasen. Toen ik in juli 2011 op mijn laatste psy-trance-festival-in-Europa-voor-dit-seizoen was, dacht ik dat dat mijn laatste psy trance voor-een-heel-jaar zou zijn. Maar wat bleek? Ik ontmoette op dat festival mensen uit Zuid Afrika, die mij vertelde over het Wonder dat Vortex heet. Vortex is een psy-trance festival wat twee keer per jaar wordt georganiseerd, in de bossen bij het dorpje Riviersonderend (7 uur rijden vanaf PE), begin december en met Pasen. Het volgende wordt over Vortex gezegd:

“The ethos of a Vortex Trance Adventure is to create a peaceful and psychedelic space where you can express yourself freely through dance and by bying yourself. Our parties are music and visually driven where we aim to achieve the ultimate in musical mind expansion”

En dit is precies hoe het daar is! Zo veel lieve, vredelievende, mooie mensen bij elkaar, die zo’n ontzettend mooie energie creëren door samen te dansen op de muziek… Het is eigenlijk niet eens te beschrijven hoe het voelt om daar deel van uit te maken. De compleetheid die je voelt, het heerlijke zíjn, het geweldige dansen, de liefde in je om je heen en de vrede. Al deze dingen maken dat ik voel en weet dat dat is wie ik ben. Dat dat hetgene is wat ik heel graag doe, waar ik heel veel energie uit haal.

Elke keer verbaast het me weer dat ik nog nooit ontploft ben van al het geluk wat ik op zo’n plek als Vortex (of Wacky Woods, ‘ons’ eigen kleine Vortex) ervaar.

Sowieso verbaast het me heel erg dat ik nog steeds niet ontplof van geluk. Hoe gelukkig kan een mens zijn zonder te ontploffen? Elke dag blijft het me verbazen… Misschien is het slechts een kwestie van de kleine dingen waarderen, waardoor er zo veel positiviteit in mijn leven is. Of het is Zuid Afrika, maar dat denk ik niet.

Ik lach naar het leven, en het leven lacht naar mij. Lach je met ons mee?

Er zijn ook momenten dat ik niet ontplof van geluk. En eigenlijk zijn dat altijd de momenten dat ik aan jullie denk, dat ik jullie mis.

By the way, las je nou aan het begin van dit blog 7 maanden?! 7 maanden?!  Meer dan 7 maanden, zo maar voorbij. Dat is gek, voor mij in ieder geval wel. Er zijn nog ongeveer zes weken stage over, drie weken reizen en dan is het tijd om terug te komen. Zoals Spinvis zo mooi kan zingen:

“Reis ver, drink wijn, denk na

Lach hard, duik diep

Kom terug”

Dat is precies wat ik doe. Maar of ik dat laatste ook kan/wil/ga waarmaken? Dat zullen jullie, lieve kijkbuiskinderen, meemaken op 22 juni, als ik weer terug naar Nederland vlieg (zoals het op m’n vliegticket staat dan ;) ).

Wat is eigenlijk het moment dat je kan zeggen: ‘Tot snel!’? Ik vraag het me af.. Ik ben over een paar weekjes thuis, maar zeg je dan al ‘tot snel’? Of is dat voor als je elkaar over een paar uurtjes/dagen weer ziet? Ach wat zal het ook: TOT SNEL LIEVERDS <3

PS Dit blog heeft duidelijk iets met de zeven: zeven uur rijden, zeven maanden hier zijn, zeven weken stage te gaan. Best gek he!

PPS De cliffhanger is wel een beetje uitgebleven. Maar niet getreurd, volgend blog – dat belooft nog wat te worden! Hoeiiii!