Het is niet altijd feest...

Dag, dag!

Zoals gewoonlijk maar met de standaardzin beginnen: ik heb een tijdje niet meer geschreven, maar wat een fijnheid is het hier! Hoe fijner ik het hier heb, hoe minder tijd om te bloggen. Zou dat altijd op gaan?

Van verschillende mensen heb ik de (serieuze) vraag gekregen of ik hier eigenlijk nog stage loop, of dat ik hier alleen maar dans, leef, feest, eet, kook, surf, yoga, reis en geniet. Dus speciaal voor jullie: een stage-blog!

Na ruim 5 maanden stage, kan ik nu zeggen dat ik echt aan het werk ben als social worker binnen de ACVV in Walmer township. Was ik voor de kerstvakantie vooral nog aan het meelopen, nu heb ik eigen cliënten, schrijf ik zelf rapporten, ben  ik bezig een eigen project op te starten, dus ik ben hard aan het werk.

De ACVV houdt zich vooral bezig met pleegzorg. Waar mijn werk nu ten eerste uit bestaat is het schrijven van rapporten aan de rechtbank om te bevestigen dat kinderen in pleegzorg kunnen blijven bij hun pleegouders. Zo’n rapport moet één keer in de twee jaar geschreven worden, zodat de rechtbank weet dat alles nog steeds goed gaat.

Om zo’n rapport te schrijven, ga ik eerst op huisbezoek. Tijdens zo’n huisbezoek kijk ik hoe de situatie is waarin het kind nu leeft. Dus: hoe ziet het huis er uit, wie leven er bij het kind huis, wie zorgen er voor het kind, hoe schoon is het huis etc. Na het huisbezoek heb ik een gesprek met de pleegouders en het pleegkind. Tijdens dit gesprek komen onderwerpen als inkomen van de pleegouders, gedrag van het kind, relaties tussen het kind en de pleegfamilie, eventuele problemen en school prestaties van het kind aan de orde. Ook worden de schoolformulieren die ik eerder heb meegegeven aan het kind tijdens dit gesprek ingeleverd.

Aan de hand van het huisbezoek, het gesprek met de pleegouders en het kind en de schoolformulieren stel ik vervolgens het rapport, wat naar de rechtbank gaat, samen. Na een paar weken krijg je dan bericht dat de plaatsing is goedgekeurd. Dat betekent dat het kind in pleegzorg bij de pleegouders kan blijven: feestje dus! Dit betekent in Walmer-township-taal dat de pleegouders de pleegkinderbijslag blijven ontvangen, zodat ze een beetje extra inkomen hebben om schoolgeld, eten en kleding te betalen voor het kind. Voor het kind betekent het dat het in een veilige, vertrouwde omgeving kan blijven wonen.

Het gaat natuurlijk niet altijd goed in pleegzorg, just as in Nederland. Als de plaatsing niet goed gaat, ga ik natuurlijk niet adviseren aan de rechtbank dat het kind daar moet blijven wonen. Ik moet dan op zoek naar een nieuwe plek, waar natuurlijk ook gesprekken voeren en rapporten schrijven aan verbonden zijn. Dit heb ik gelukkig nog niet meegemaakt.

Als het kind 18 jaar wordt, wordt het kind als een volwassene gezien. Dit zou dus betekenen dat de pleegouders geen kinderbijslag zouden ontvangen. Met als gevolg dat de pleegouders geen geld meer hebben om het kind naar school te sturen. Zuid Afrika heeft hier een trucje voor bedacht: zolang het kind op de middelbare school zit, kan de pleegzorg ieder jaar verlengd worden na het 18^e jaar. Om dit voor elkaar te krijgen, moeten er ook gesprekken gevoerd en rapporten geschreven worden. Hier hou ik me ook mee bezig.

Ook proberen we er voor te zorgen dat alles goed gaat met onze cliënten. Dus af en toe op huisbezoek, af en toe gesprekken hebben. Niet voor de rechtbank, maar gewoon om zelf te checken of alles nog goed gaat. Als we merken dat het niet goed gaat met bepaalde (pleeg) ouders, is er de mogelijkheid om ouderbegeleiding sessies te geven. Op dit moment heb ik drie van zulke cliënten, die ik elk één keer in de week zie. De sessies gaan over verschillende onderwerpen, maar centraal staat het opvoeden van het kind.

Hiernaast ben ik veel bezig met mijn huiswerk project. Dit heb ik zelf opgezet, met het idee dat er veel cliënten van ons huiswerkbegeleiding nodig hebben. Onderwijs is één van de weinige efficiënte middelen om armoede te bestrijden, maar het onderwijs laat hier nogal eens te wensen over. Door een paar van onze cliënten te ondersteunen met hun huiswerk, hoop ik dat ze beter op school mee kunnen komen. En wat ik ook hoop te bereiken? Dat ze wat plezier krijgen in school.

Het hogere doel van dit project is dat de kinderen ook leren dat ze makkelijk bij de social workers aan kunnen kloppen. Dus als er problemen zijn op school, thuis of met vrienden, dat ze weten dat ze bij mij terecht kunnen. Ik ben nu ongeveer drie weken bezig met het project, en het begint nu te lopen.

In Nederland heb ik natuurlijk al veel bijles gegeven, maar ik merk dat het hier totaal anders er aan toe gaat. In Nederland wordt er gehamerd dat leerlingen zelf leren nadenken, dat ze zelf verbanden leren zien. Hier is het nog meer het ouderwetse leren, zoals het vroeger was in Nederland: stampen, stampen, stampen. Snap je het niet? Dan krijg je een klap en haal je het niet – jammerdebammer. Frustrerend voor mij, maar ook interessant en leerzaam: Wat is de beste manier voor mij om deze leerlingen enthousiast te maken voor school? In hoeverre kan ik ze leren om zelfstandig na te gaan denken? Hoe kan ik het beste de stof uitleggen als de kinderen zo gewend zijn aan de manier van hun leraar?

Als laatste onderdeel zijn we bezig met crisissen. Dit gebeurt gelukkig niet erg vaak, en ik heb er al eens eerder over geschreven: verwaarloosde/mishandelde kinderen uit huis plaatsen, nieuwe plek vinden, formulieren invullen, naar de rechtbank toe, de ouders begeleiding geven, de kinderen terugplaatsen of in pleegzorg plaatsen.

Al met al ben ik nu erg positief over mijn stage, zeker nu ik zo veel zelfstandigheid heb gekregen. Het blijft natuurlijk een feit dat ik hier veel dingen leer die heel specifiek gelden voor de Afrikaanse pleegzorg, voor de Afrikaanse rechtbank. Maar dat is hoe het gaat als je in het buitenland stage loopt, en het brengt ook weer voordelen met zich mee: dingen op andere manieren aanpakken, ongemotiveerde cliënten leren te motiveren, rapporten in ‘rechtbank’ Engels schrijven, ruimte om een eigen project op te zetten etc.

Nu is verhaaltje op, en ga ik weer verder met me verheugen op het bezoek van lieve papa en mama – op 1 maart staan ze op de stoep!

Liefs, gemis, liefde!

PS Ik wil graag wat sneeuw- en ijspret verhalen horen van jullie! Of is er vooral blijheid dat het aan het dooien is?