De Transkei

Sorry, lieve Wereld!

Het was echt niet mijn bedoeling om 3000 kilometer af te leggen in de auto, maar ik weet niet hoe wij anders al dat moois hadden kunnen zien. Want je moet toch toegeven, lieve Wereld,  het is niet heel handig geweest van jou om Zuid Afrika zo ontzettend groot te maken. En vooral: zo ontzettend mooi!

Dus toen Martijn op 15 december aankwam, kon ik niet wachten om hem Zuid Afrika te laten zien. Nadat we 's avonds voor mijn verjaardag  (bedankt voor alle felicitaties!) hadden gebraaid, vertrokken we op vrijdag naar Riviersonderend, voor een festival. Zo heerlijk om op mijn verjaardag in de zon op blote voeten te dansen met zo veel lieve mensen om me heen - wauw!

Na het festival, lieve Wereld, werd het voor ons alleen maar beter - en afstand-technisch-gezien alleen maar slechter... Daar gingen we: op naar de Wild Coast, met als eerste stop Chintsa! Daar zijn we twee nachtjes geweest, en als 'vanouds' was het weer heerlijk chil. Een poging gedaan tot surfen, wat heel fijn was. Martijn kreeg het zelfs voor elkaar om te staan (indrukwekkend voor eerste keer surfen!).

Hierna gingen we door, door naar Lubanzi. Wat te zeggen over Lubanzi? Relaxtheid, ontzettend mooi uitzicht, lieve mensen, ongerepte natuur, nul toerisme (behalve wij dan natuurlijk), tusssen de koeien door wandelen, een klein familie-backpackers waar je - als je wilt - als gast gewoon meehelpt om te koken, walvissen kijken, krabjes redden, op zoek naar lokale specerijen. Ik denk dat deze woorden Lubanzi het beste kunnen beschrijven. Het is een ontzettend fijne plek om te zijn, en ik hoop dat ik er snel nog een keer heen kan gaan!

We wilden eigenlijk erg graag nog een nachtje in Lubanzi blijven, maar de eigenaren hadden bedacht om met alle gasten naar Bomvu Paradise in Coffee Bay te gaan, waar een band uit Brazilië zou optreden. En aangezien onze volgende stop Bomvu Paradise was, besloten we om toch maar volgens het oude plan Kerst in Coffee Bay te vieren. Omdat er zo veel regen was gevallen, kon de bakkie (een auto met een laadbak) niet meer bij het hostel in Lubanzi komen. Dus eerst met de backpacks een stuk wandelen, toen met z'n allen in de laadbak van de bakkie. We werden gedropt bij het ziekenhuis waar we onze auto hadden geparkeerd, en omdat het nog steeds regende kwamen er nog wat mensen bij ons in het mini-auto'tje (dus je kunt best met 5 mensen + veel bagage van 2 mensen in de auto!). Toen naar Coffee Bay: stel je de slechtste weg van Nederland voor. Vermenigvuldig dat met 5. Tel er regen, mist en geen zicht bij op. Denk er gaten van 40 cm doorsnee, 30 cm diepte in de weg bij. Tel er nog los rondlopende koeien, geiten, schapen en mensen bij op. En, voila: de weg naar Coffee Bay...

Ik denk dat Coffee Bay zijn glorie wat verloren heeft. Ons is verteld dat het vroeger de enige plek is waar je als toerist heen kon gaan om naar de Transkei (de 'apartheid' naam voor dit gebied) te gaan. Vroeger waren er nog geen plekken als Lubanzi of Bulungula, maar kon je alleen naar Coffee Bay gaan. Daar was toen het ongerepte en het weinige toerisme. Helaas is dat tegenwoordig anders: toerisme, bedelende kinderen, drugsverkopende mensen die ontzettend opdringerig zijn, veel zwerfafval. Ontzettend jammer, maar ik ben blij dat we hier geweest zijn. Het blijft bijzonder om te zien hoe groot de verschillen kunnen zijn met een plaatsje als Lubanzi!

Omdat Coffee Bay wat minder goed beviel (op de feestjes na, het Braziliaanse bandje was erg gaaf, en de percussie bands ook!), besloten we om toch nog een nachtje naar Lubanzi te gaan - heerlijk! Deze keer geen shuttle voor ons, maar gewoon lekker wandelen door de heuvels. De locals in zulke gebieden kennen het begrip 'tuin' niet. Er staan hekken om de huizen, maar dat is om het loslopend vee buiten de groente tuintjes te houden - hoe geniaal! We liepen dus gewoon dwars door de velden, langs huisjes, door tuinen, door hekken. Het laatste nachtje in Lubanzi was gezellig, fijn om toen pas afscheid te hoeven nemen.

Na Lubanzi was het tijd voor onze laatste stop: Hogsback. Ik ben daar al eerder geweest, maar dit keer gingen we naar een ander hostel (http://www.hogsbackecobackpackers.com/): in de bergen, buitendouche en -bad, groentetuin, paardrijden met de nature horsemanship methode, afval zo veel mogelijk recyclen, hergebruiken en scheiden. Echt ongelofelijk: elke soort afval werd wel ergens voor gebruikt: kroonkurken, gewone kurken, elastiekjes, papier, blikjes. Alles werd gesorteerd (als gast werd je geacht het zelf te sorteren) zodat je precies wist waar het was als je het nodig zou hebben. Deze tijd in Zuid Afrika ben ik op redelijk wat plekken geweest waar ze bezig zijn met het milieu, en ik denk dat dit het meest geslaagde hostel is. Ze stimuleren bijvoorbeeld dat iedereen met het avondeten mee eet, omdat het voordeliger en beter voor het milieu is om voor grote aantallen te koken. Ook brengt het meer gezelligheid met zich mee. Leuke dingen hier gedaan :)

Op 30 december was het helaas tijd om te vertrekken, weer naar PE. Daar hebben we een nachtje goed geslapen (na een helse zoektocht naar electriciteit. We hebben namelijk prepaid electriciteit, dus we moeten naar de winkel en kopen daar electriciteit. Maar totaal niet aangedacht dat de electriciteit in de vakantie op zou kunnen gaan - oeps) om helemaal uitgerust naar ons oud & nieuw feestje te gaan: Wacky Woods! Ik heb daar wel eens eerder over verteld, maar deze keer was het zo mogelijk nog zo veel fijner! Ontzettend lang en fijn gedanst, ik blijf me er altijd weer over verbazen hoe lang we kunnen dansen :)

Maar ook aan Wacky Woods kwam (HELAAS) een einde, dus op 1 januari kwamen we in de middag weer thuis. Op 2 januari heb ik Martijn vroeg op de bus gezet, om naar Bulungula te gaan. Die week moest ik namelijk weer stage lopen, maar gelukkig kwam Martijn op vrijdag al weer terug naar PE. Snel vertrokken (want PE moet je zo veel mogelijk vermijden in de weekenden..) naar Addo, waar we zaterdag ontzettend veel olifanten hebben gezien. En struisvogels, schildpadden, vogels, bokken, gudu's, pumba's en vast nog wel wat diertjes.

En toen? Toen was het 's avonds en moest ik Martijn op de bus naar Kaapstad zetten. Natuurlijk heel leuk voor hem, maar het betekende ook ons afscheid - want hij is vandaag (dinsdag) vanaf Kaapstad naar Nederland vertrokken... Vet jammer is dat, maar gelukkig was het ook ontzettend leuk dat hij zo lang op bezoek kon komen!

En nu? Uitkijken naar het volgende bezoek: weer papa en mama!

En daarvoor? Leuke feestjes voor de weekenden, stage lopen, lieve mensen om me heen hebben, jullie missen, bijna halverwege mijn verblijf hier zijn, skypen met jullie, genieten (en puffen) van de zomer hier, fijne dingen doen, reisjes maken. Dat soort dingen!

PS Het spijt me voor het ontzettend lange verhaal! Ik vrees dat je het einde niet hebt gehaald.. De volgende keer - ik beloof het je - wordt het zo'n korte blog!